கல்லடி பட்ட மரம்

யாரோ எறிந்த கல்
மரத்தின் குறி தவறி
என் தலையை
நோக்கி வந்து கொண்டிருக்கிறது...

செம்புலம் கலக்க
வர மறுத்த மழையின்
பரிட்சயம் மறந்த மரம்
செந்நீர் பட்டாவது
சிறிது சிலிர்க்கட்டும்
என் வீரமாய் நோக்கினேன்...

கனி நோக்கி கல்லெரிந்த
சிறுவன் சிதறியோட
தழும்புகளின் நினைவுகள்
ஓடும் சிறுவனும்
நானே என உணர்த்தியது...

காயத்தின் அடையாளம்
தழும்பென
நினைத்திருந்த என்னை
காலத்தின் தொடர் பயணம்
ஆற்றிய அனுபவ வித்தை என..

கல்லெரிந்த கைகளுக்கு
கனி கொடுக்கும் மரம்
சன்னமாய் அசைந்தே
கல்லுடன் சில பூக்களையும்
என் மேல் உதிர்த்து காண்பித்தது!

கடவுள்

கல்லை
கடவுளாக்கி காட்டியது
சில மனித கைகள் தானெனினும்
என் வாழ்வில்
வெளிச்சமிட்டு காட்டியது
கண் தான ஒப்பமிட்ட
உன் கைகள் தான் !

வார்த்தைகளை
மந்திரமாக்கி
வாழ்த்து பாடியது
சில மனித குரல்கள் தானெனினும்
என் பார்வைக்கு
வாழ்த்து அழைத்தது
மரணத்திலும்
மறவாத
உன் வாக்கு தான் !!